A Dog-Walker!

Before coming to San Jose, I had searched for various volunteering activities related to dogs and I had applied for one program as well. So, when I moved here, I got an email from that Shelter Home inviting me for the four-hours long training and asked me to come with 35 dollars as they would provide a badge, apron and a t-shirt. I was very happy that finally I am taking a baby step towards my dream of having a dog of my own one day and I was very excited. The day came and I was all set but I had numerous doubts in my mind. I don’t have a car right now so I have to spend at least one hour in bus/train to reach to the shelter home, also they had asked to bring 35 dollars and I was not certain about the legitimacy of that. Two hours in computation, transportation money and 35 dollars; I was not certain whether I should go for this or not. To confirm all those concerns and to give my dream a shot, I went to the shelter home and everything changed for me.

Those people were very polite and they thanked all the volunteers for coming there. They also told that if we don’t want to shell out money for the apron, then they can surely arrange for the used one and hence made sure that it was our time which was the most valuable thing for them as well as for those awesome dogs. All the volunteers introduced themselves in the beginning of the session and I came to know that many of them don’t have pets. I was sort of happy that there are people like me who are there just for their passion for dogs. I exaggerated in my application that I have experience with dogs, though I had many dog friends but all of them were street dogs and I was never fully responsible for them but just to get into this volunteering, I exaggerated this fact. During the training they brought a couple of dogs into the classroom and everyone was so delighted. Everyone wanted to pat the dog, spend time with the dog and wanted to be liked by the dog. The dog came near me as well and I was so happy that this little animal is not afraid of me. I patted her for a while and then she went to the next person, this was just a starter.

After the classroom training, we went to the actual hands-on training. I was completely amazed by the organized way in which this shelter home was operated. Some senior volunteers and staff members knew each dog by the name and they had a chart for special needs of the dogs. Yesterday I actually realized the function served by the shelter home. They tried their best to make sure that each dog is adopted and gets a nice home for the rest of its life. They do not want to euthanize a single dog, and they really mean it. Every day many dogs are come into the shelter home and many leave but unfortunately the number of dogs coming to shelter home are more. As a volunteer, my duty was to take the dogs out for a walk so that they can get some open air, socialize with humans and exercise. Also, we were instructed to encourage and develop good behavior in each dog so that it gets liked by the visitors and gets adopted at the earliest. So, this was the time for me to actually take a dog out of its kennel and take it for a walk. I was nervously excited and entered into the room. There were around 10 kennels in that room and each kennel was locked. Most of them had two dogs, those are called kennel-mates, and I was asked to take one dog for a walk from a kennel shared by two. As I entered the room, all the dogs looked at me with the hope that I will take him/her for the walk. They were talking from their eyes and body language that they wanted to go out but I could take only one as I was very new. I opened the kennel shared by two and both the dogs started coming out. It was very difficult and painful for me to let other stay there and take only one of them for a walk. But then I thought that at least one of them is going out and that’s great. I tied the belt around her neck and off we were to the yard. She was a Chihuahua and was extremely friendly. She was very excited about going for a walk in the yard and I successfully passed my training as well. We went to the yard with several other dogs and the instructor explained about the dog-behavior and shared their experience with us.

One of the instructor told us that for us it was just 15-20 minutes but for that dog, it was her whole day. This statement touched me and I felt the compulsion of taking as many dogs as I could out for a walk. Dogs develop social etiquette, grow their minds and get some physical stamina by going out for a walk. This makes them more suitable for adoption. I was touched by these facts so I stayed till the end to start volunteering just after the training. I took two dogs for a walk and they both loved it. I was scared at first as there were many things to take care but I learned them by doing them. The worst part is when we start heading back to the kennel, the dogs understand that and they start resisting. They do not want to go back in the kennel but that’s the reality. Also, when a dog comes back from a walk, the kennel mate as well as dogs from adjacent kennels envy that dog and starts barking. These animals really need care and attention. I was happy that I could take three dogs out during the whole day and am determined to go every weekend to make the day for many dogs. First time in my life, I felt greatly rewarded for my time and energies. The fact that my 15 minutes is a whole day of that dog makes me feel more energized and determined.

I can proudly say that, I am a dog-walker!

"અરીસો"

સમય બાપડો સૌનો ગુનેગાર, ક્યારેક એ હોય નહીં ને હોય તો એ સારો નહીં.
માણસે બનાયો ને એણે જ ભોગવ્યો, તોય વખત આવે એટલે, આ તો સમાજ નો વાંક, મારો નહીં
એ માનવી, તું આટલો તે કેટલો કાયર, આ દરેક વાત માં દોષારોપણ સારું નહીં

તને શું જોઈ એ છે એ તું જાણે, આ ફેસબુક ની દુકાન માંથી ઉછીના સપના લેવા યોગ્ય નહીં
ગણતરી, ઉપેક્ષા, લેવડ-દેવડ ને છેતરપીંડી; જીવન ને આટલું કદરૂપું બનાવું સારું નહીં
પારકા ને પૂજીને પોતીકા ને તરછોડવા, એ સાચે જ તારો સ્વભાવ નહીં
ને સંધુય ખબર હોવા છતાં, આમ સ્વયમ થી ભાગવું એ વાત માં કોઈ માલ નહીં

સ્પર્ધા

સ્પર્ધા! 

 આ તે વળી કેવી સ્પર્ધા જામી છે આજના આ સંસાર માં? છેલ્લા કેટલાય દિવસો થી હું મારા મન ને આ પ્રશ્ન પૂછી રહ્યો છુ અને સાથે સાથે બીવું પણ છુ કે શું આ સ્પર્ધા માંનો એક સ્પર્ધક હું તો નથી ને? અરે હા, ચોક્કસ પણે હું પણ એનો ભાગ છુ પણ મારે આમાં નથી જોડાવું. અત્યારે લોકો ને નામના મેળવવાની બહુ જ તાલાવેલી લાગેલી છે. કોઈ પણ ભોગે બસ માણસ ને પોતાનું નામ દસ-વીસ લોકો જાણે એવું કોઈક કામ કરવું છે. હવે આ દસ-વીસ લોકો એ માણસ નું નામ સારી રીતે જાણે કે ખરાબ રીતે, એમાં એ માણસ ને કોઈ જ રસ નથી. એ નામના મેળવવા કયા માર્ગ નો ઉપયોગ કરે છે એની તો કોઈ ને પણ નથી પડી અને કેટલા લોકો ના દિલ દુભાય છે એનો કોઈ હિસાબ રાખવાની તસ્દી લે એમ જ નથી. દસ લોકો એ ઓળખ્યા એટલે હવે ૨૦ લોકો ની આગળ પ્રસિદ્ધિ હાંસલ કરવી છે, ૨૦ પછી ૩૦ અને એમને એમ આ આંક આગળ ધપાવા માટે ખબર ની કેટલાય ને કડવા ઘૂંટડા પીવા પડે છે, કેટલાય લોકો ને અપમાન નો ભોગ બનવું પડે છે, કેટલાય લોકોની માનહાની થાય છે અને કેટલાય લોકો ના હૃદય કણસી ઉઠે છે, પણ આ કેટલાય લોકો નો આંક હજુ સુધી કોઈ ને જડ્યો જ નથી કારણકે આ સ્પર્ધા માં આજે કોઈને કોઈની બી પડી નથી. સત્તા ના વિલાસી ઓ ના જાણે કેટલાય લોકો ને પોતાનો ભોગ બનાવ્યા હશે. પોકળ સ્વપ્નો દેખાડીને એમનો ખોટે ખોટે લાભ ઉઠાવ્યો હશે. અરે આજે તો કોઈ પરમ મિત્ર પણ "આગળ" વધવા માટે પોતાના જીગર જાન દોસ્ત ને અંધારામાં રાખે છે અને એની વિચારસરણી જરાક આ રીતની હોય છે, "રખે ને જો આને ખબર પડી ગઈ તો આ મારાથી “આગળ” નીકળી જશે અને હું હારી જઈશ" હારજીત ના આ સટ્ટા માં મૈત્રી નીલામ થઇ જાય છે અને તસુ ભર મુલ્ય નથી ઉપજતું એનું. સ્નેહીજનો ને પણ લોકો પોતાના કર્યો માં સાંકળી શકતા નથી, બધું બસ પોતે જ જાપટી જાઉં છે એવી વૃત્તિ ઓ દિવસે અને દિવસે દરેક વ્યક્તિ ના માનસ માં પાંગરી રહી છે.

કેટલાય દંભ અને કેટલીયે છેતરપીંડી ઓ કરવા છતાં પણ માણસને પોતાની આ હેવાનિયત નું ભાન થતું નથી અને એ નીશદીન સત્તા,પૈસો,નામના,પ્રસિદ્ધિ ની મદિરા પીને એના નશા માં ચકચૂર થઇ ને રાચે છે. માણસ એટલો બધો તે આડંબરી બની ગયો છે કે એને કોઈની કોઈ પરવાહ જ નથી. મને તો એવી બી શંકા છે કે દંપતી માં એવા બહુ ઓછા ઉદાહરણો હશે કે જેમાં બંને એકબીજા જ ને પોતાનું સર્વસ્વ માની ચુકેલા હોય અને નિસ્વાર્થ ભાવે એકબીજા માટે પોતાનું જીવન જીવતા હોય. પણ ક્યારેક મને એવો બી વિચાર આવે છે કે આ ગળાકાપ સ્પર્ધા ના સ્પર્ધકો ને શું એ વાત ની સભાનતા ની હોય કે એ લોકો જે કરી રહ્યા છે એ તદ્દન અયોગ્ય છે અને કેટલાય લોકો ની બદદુઆ સહેવી પડી રહી છે. એમનાથી આ બદબુઈ નો ભાર કેવી રીતે ઉંચકાતો હશે? ક્યારેક બી એમના મન માં એવી ભાવના ઉત્પન્ન ની થઇ હોય કે "હું જે કરું છુ એ યોગ્ય છે. હું માર્ગ ભૂલેલો જીવન પથિક છુ અને મારે મારી આ ભૂલ નો ભોગ બીજા ને ન બનવા જોઈ એ?" શું એમને એ ખ્યાલ નઈ હોય કે આ હરીફાઈ માં જે જીતશે એ જ સૌથી કારમી પરાજય ભોગવશે? શું આવા લોકો ને એવું થતું ની હોય કે "બસ હવે મારે પાછુ વળી જવું જોઈ એ?" મને તો લાગે છે કે આ લોકો ને ચોક્કસ પણે એવું થતું હશે અને જો ની થતું હોય તો થશે તો ખરું જ. આવા લોકો પર મને ક્યારેક દયા આવે છે કારણકે એ લોકો પોતાની હઠ ની આગળ લાચાર થઇ ને પોતાના આડંબર ની ભૂખ મટાવા નીકળ્યા હતા અને ઘણા પરીશ્રમો પછી પણ સંતોષ નો એક બી કોળ્યો પામી ન શક્યા. આવા લોકો અસહાય ની ભાવના કેળવી ઉઠે છે કારણકે અત્યારે એ લોકો જ્યાં પહોંચી ગયા છે ત્યાંથી હવે આગળ કોઈ રસ્તો નથી અને પાછળ આવવું એમને પરવડે એમ નથી. ભારે મક્કમતા ની ખોટ સાલે છે એ લોકો ને કારણકે એક વખત આ પોકળ મુસાફરી માંથી પાછા ફરવું એ કોઈ નાની સુની વાત નથી. પણ જે માણસ આ મક્કમતા, નીડરતા અને પોતાની જાત નો સામનો કરવાની હિંમત ભેગી કરી લે છે એ આરામ થી પાછો આવી શકે છે અને ફરી વાર એક ભૂલકા ની જેમ નાની નાની અર્થ વિહીન વાતો માંથી પણ આનંદ ઉઠાવી શકે છે. ભૂલકા ઓ કદી સ્પર્ધા માં ભાગ લેતા જ નથી અને એમને આખી દુનિયા માં સ્પર્ધકો સિવાય ની બાકી બધી જ વસ્તુ ઓ માં રસ હોય છે. તો આવો આજે આ સ્પર્ધા ને અડધે રસ્તે મુકીને પાછા આપણાં ભૂલકા ઘર માં જઈ એ અને આ બધી મોહ માયા થી વિરક્તિ મેળવીએ.

Imitation

Just now I saw someone surfing a classy looking website, its design was somewhat similar to that of Facebook’s and I thought that what the hell I am doing? Why I am not accessing that classy website. A sudden thought came to my mind to ask the name of the website, to ask how he opened that site but I refrained and came to my desk and started writing this post. I learn a lot about human psychology from my own traits and here I have experienced one more trait, “Imitation”. Now days, what I’ve observed, people do not wait for a moment to imitate others. The fell deprived, embarrassed, lonely and left away if they don’t imitate. We wrap the imitation in the eulogy saying “keeping pace with the world” Whenever someone comes up with something new or classy we become desperate to know the source of that thing and lay down plans and ideas to get that thing. We are forgetting what we actually need or want, be it a mobile phone or a formal attire, imitation is prevalent. We have to put in a lot of efforts if we want to get rid of this devil and sometimes we even don’t know that we are being a victim of this monster and are dancing on its beats.
There was a time when I didn’t have any mobile phone and at the same time many of my friends were in possession of this gadget and many told me to buy one but I found no need to have a mobile phone but when I bought one for me I didn’t keep in my mind the features but I kept in my mind the review and acceptability of people. I even went through the same handsets which are possessed by my friends and then I finalized the one. My need was mobile phone but not that one, any phone with some basic features would have been okay but my decision was influenced by many things. My brain was trying to imitate other people’s choice and in this process my originality was lost.
Whenever I see a tattoo, I feel like having one on my arm or bicep but till date I’ve refrained myself because of many factors but the main factor is imitation. Now sometimes it happens that we are being original but for others we might be imitating. Take the case of Preetam, people say that his music is not original but for him he has made an original and its own tune. Preetam would hug me if he reads this sentence. But the thing is that we have to struggle a lot to show that we are not copying and in this struggle knowingly or unknowingly we copy ideas or anything else. We do have same patent against many names that means that one cannot judge whether a person is imitating other or not. Suppose a person hasn’t seen “Wake up Sid!” and he clicks a photo of his crossed leg and puts it on Facebook but the feedback what he receives is not he has expected. His friends will think that he has copied the idea but for him that was his own creativity. So how to judge whether a person is copying someone or not? There no standard procedure for this and even there is no need to have one. If someone is happy by imitating then it’s a very good thing and he has full freedom to copy that idea. One can always get inspired from various things and then can discover his own thing with slight or huge change.
The only thing which needs to be taken care is that one must not imitate blindly just to show off or mask one’s originality. It is very essential to be over selves. Why people copy and paste cool status lines on social networking? Some people even don’t know the meaning of that line though they are tempted to do so. Let’s acknowledge if we are borrowing any idea. That will never create a bad image and in fact that will give some happiness to the person whose idea you have imitated.
Here I am not going to discuss the imitation China is using in their electronic equipments!!!!

Words

Language is just a medium to express feelings and views. So the expression of things is not limited to language or in blunt words "Expression is not dependent on language."

But each language holds its own complexities. Grammar , synonyms , antonyms , genders and what not. If a person is good looking then to express this thing in English we must take into consideration his/her gender because if I'll use the wrong word people will think that I am an ignorant person.

But why do I need to think hundred times before speaking or writing in any language? Why do I need to learn a single language for years while I know that the significance of a language is just to pass my expression to others.

Can someone tell me that who made those grammar rules? And if you can answer that question then answer one more question , why are there so many exceptions in each and every rule? Who told that the spelling of psychology is psychology , why the hell there are silent alphabets?

Why we cannot ask for answers of these questions? We are just being a lamb and following what is being done. The people who standardized those words may have chosen the spellings and grammar rules of their own choice and now it has become prevalent and no one questions 'em.

What if I make a spelling error or a grammatical error while communicating? People will think that this fellow is not a learned one but why should I? I just want to convey my message and until I am successful in doing so why should I care about the rules and spellings.

If a person comes across a word which other people might not know and if in any communication he/she uses that word than the impact would be different. Come on words are just words why are we so much bothered about 'em?

Every word has umpteen number of synonyms. I do agree that depending upon the circumstances we have to use a synonym of the same word but why should we increase the complexity? Don't we already have enough complexities to deal with?

I am observing that now a days people have started using slangs in their day to day life. Many people are there who are severely criticizing this thing but I think that use of slang is a good thing. It saves time and space. The sole purpose of the words and language is satisfied , communication. Language is a man-made thing and man can at anytime change that according to his own comfort and convenience.

Yes, surely we'll find people including me who say that we must use our mother tongue as a medium of communication, but why? Why we become emotionally attached to those man-made things? We don't know which language do God speak so there is no spiritual angle in the use of language. You are not being infidel while using any language other than your mother tongue.

People communicate even without words so why we are being dependent on and influenced by the words. Just imagine that how much time of your life you have spent to mug up spellings and grammar rules. How much time you have to invest to traverse the pages of the dictionary? And then think that what have you finally achieved after this investment? Just a few more words!!

પોકળતા

ગઈકાલે મારી કોલેજ નો છેલ્લો દિવસ હતો. આમ તો હજુ ૧૬મી મે ના રોજ મારી કોલેજ કાયદાકીય રીતે પૂરી થવાની છે. પણ અમારે માટે તો જાણે ગઈકાલ નો જ દિવસ છેલ્લો હતો એમ માની ને બધા જ લોકો ગમે તે કરીને ૧-૧ પળ ને યાદગાર બનવાની મથામણ માં લાગી ગયા હતા. શરૂઆત તો ઘણી સારી રહી, કારણકે ઘણા દિવસો થી ના મળ્યા હોઈએ એવા મિત્રો સાથે મુલાકાત થઇ. બધા એકબીજા ને ભેટીને મળી રહ્યા હતા. જે લોકો એ કોલેજ ના ૪ લાંબા(૧) વર્ષો દરમિયાન ઘડીભર શાંતિ થી બેસીને વાત પણ ની કરી હોય એ લોકો આજે હસી-હસી ને વાતો કરતા. અને લોકો ની વાતો માં કોઈ ખાસ વિષય તો નઈ જ. "કેમ છે?" . "બહુ દિવસો પછી મળ્યા?". "કેવું ચાલે છે?". "આજે રાતનો શું પ્લાન છે?". "તમે તો મોટા માનસ થઇ ગયા હવે?". બસ આવા બધા પ્રશ્નો અને સામે એવાજ જવાબો. બસ બધાના મન માં એકજ વસ્તુ વ્યાપી ગઈ હતી, કે ભાઈ(૨) આજે તો કોલેજ નો છેલ્લો દિવસ છે મન મૂકી ને જલસા કરવા છે. હા, પણ અમુક લોકો તો એવાજ રહ્યા જેવા પહેલા હતા. અલગારી સંત ની જેમ કોલેજ પસાર કરી. અરે પણ આપણે છીએ કોણ એ લોકો ને આવા રૂપકો આપનારા? એમના માટે તો કદાચ એમને આપણાથી પણ વધારે મોજ-શોખ માણ્યા હશે? પણ ના, અહિયાં તો મોજ-શોખ ની એક જ પરિભાષા છે , શોર-બકોર કરી મુકવો, લોકો ને ભેટીને મળવું, પોતાના જૂથ માં રહેવાનું, અલગ અલગ પ્રકારનો ચિત્રો ખેંચાવા, લોકો ની મશ્કરી કરવી અને હંસી ઉડાવી, રાત્રે ક્યાંક બહાર ફરવા જવાનું, એકાદું movie જોઈ આવવું, જમવાનું તો બહાર જ કરવાનું, રાત્રે થાય એટલું મોડું કરવાનું, અને આ બધું પતિ ગયા પછી લોકો ની જોડે પોત-પોતાના પરાક્રમો ની વાતો કરવી અને પોતાના પરાક્રમો ને આધારે સાબિત કરવાનું કે "જલસો તો બાપુ અમે જ કર્યો છે."

મને તો એક વાત સમજાતી નથી. ગઈકાલે લોકો ને જે એકબીજા માટે અમીઝરા વહેતા હતા એ આટલા વર્ષો સુધી ક્યાં વસતા હતા? સાચી વાત તો એ છે કે આતો ખાલી એક ઉભરો હતો જે આવી ને જતો રહ્યો. દરેક માણસ ની ઈચ્છા હતી કે એ બને એટલા વધારે લોકો ને મળે, આનંદ કરે પણ આવો કામચલાઉ (temporary) આનંદ શું કામનો? movie જોવાનું એટલે જોવાનું , પછી ભલે ને ગમે તેવું હોય કે બીજી વખત(૩) પણ જોવું પડતું હોય. photos તો પડવાના અને એ પણ જાત-જાતના નખરા કરી કરી ને પડવાના. લોકો ફોટો પડાવતી વખતે હાથે કરીને બુમો પડે છે અને એ જ ટાઇમ પર કોઈ કેહેશે પણ ખરું કે "ફોટા માં અવાજ નઈ આવે", લોકો ની બૂમ પડવાનું એક કારણ એ હોય છે કે એ લોકો આજુબાજુ ના લોકો સામે પોતાની સર્વોપરીત્તા જાહેર કરવા માંગે છે. જયારે જયારે પણ કોઈ ફોટો પડાવે ફોટો ખેંચે છે ને ત્યારે ત્યારે એના મન માં ખાલી એક જ વિચાર ચાલતો હોય છે કે "આ ફોટા ને facebook પર મુકીશ તો કેટલી comments અને likes આવશે?". અને ખરા અર્થ માં તો લોકો facebook પર મુકવા માટે જ ફોટા પડાવે છે કે જેથી પોતાના મિત્ર મંડળ માં પોતાના પરાક્રમ ના પ્રમાણ આપી શકે અને પુરવાર કરે કે "જલસો તો બાપુ અમે જ કર્યો છે." અને આવાજ ફોટા બીજા લોકો માટે પ્રેરણાનો સ્ત્રોત બને છે અને ભવિષ્ય માં એ પ્રકાર નો ફોટો પડવાનો પ્રયત્ન કરે છે . "wake up sid " ચલચિત્ર નો પેલો બે પગ ની પાની ને એકબીજા પર ચડાવીને જે ફોટો બતાવ્યો છે એ જોઈ ને તો ખબર નથી કે એવા કેટલાય ફોટો લોકો એ પડ્યા હશે.(સાચું કહું ને તો મેં પણ એવા ૧-૨ ફોટા પડ્યા છે પણ હું મારી વાત ને પુરવાર કરવા માટે કહી પણ દઉં છું કે "creativity is always inspired !")

આટલું હતું ત્યાં સુધી તો ચાલી જાય, પણ જયારે કોઈ વ્યક્તિ આ પ્રકાર ના મોજ-શોખ ને વ્યર્થ માની એનાથી અળગો રહેવાનો પ્રયત્ન કરે તો એ બીજા લોકો ની નિંદા નો ભગ બને છે. "નીરસ છે સાવ" એવા કટુ વચનો સંભાળવા પડે છે. અને અમુક લોકો ને આવી બીક પણ હોય છે કે જો એ લોકો પોતાની જાત ને આવી બધી પ્રવ્ર્તુત્તિઓ માં પરોવાશે નહિ તો કોઈ પણ એમનો સ્વીકાર ની કરે એટલે તિરસ્કાર ની બીકે એ લોકો આવી પ્રવૃત્તિ માં રચ્યાપચ્યા રહેવાનો ડોળ કરે છે.

અહિયાં હું એવું સાબિત કરવા નથી માંગતો કે બહાર ફરવું , લોકો ને ભેટી ને વાત કરવી વગેરે વગેરે ખરાબ વસ્તુ છે. હું તો માત્ર એટલું જ કહેવા માંગું છું કે લોકો ને માટે અને પરાણે પરાણે શું કરવા આવા કોઈ કામ કરવા? આનંદ અને પ્રમોદ કરવા માટે કોઈ "algoridhm ના steps follow નથી કરવા પડતા", એની કોઈ એક વ્યાખ્યા છે જ નઈ, દરેક વ્યક્તિ માટે એ બદલાયા કરે છે અને આ પરિભાષા ને કોઈ ની માન્યતા ની પણ જરૂર રહેતી નથી.

ક્યારેક ખડખડાટ હાસ્ય કરતી વખતે એવો વિચાર આવે કે ખરેખર વાત માં આટલું હાસ્ય છુપાયેલું હતું કે ખાલી લોકો હસે છે અને અત્યારે તો મારે હસવું જોઈ અ એટલે હસું છું? લોકોનું અનુકરણ કરવામાં અને લોકો ને કંઈક પુરવાર કરવામાં માણસ પોતાની જાત ને જ ભૂલી રહ્યો છે અને પોકળતા ને વ્યાપક બનાવી રહ્યો છે.

અમુક ખુલાસાઓ :

૧ . મેં કોલેજ ના ચાર વર્ષો ને લાંબા નું વિશેષણ આપ્યું પણ આ તો ખાલી જે લોકો એકબીજા ને સરખી રીતે ઓળખતા નથી એ લોકો માટે લાંબા છે , મિત્રમંડળ જોડે તો આ વર્ષો હાથ માંથી રેતી સારી પડે ને એમ પસાર થઇ જાય.

૨. "ભાઈ" શબ્દ મારી બોલી માં વણાઈ ગયેલો છે તેથી એવું કઈ ના વિચારતા કે હું સ્ત્રીઓને ગણતો જ નથી.

૩. મેં "dum maro dum " બીજી વખત જોયું હતું એટલે મેં એ વાત નો ઉલ્લેખ કર્યો હતો.

Power

Actually I was in a little ambiguity for the title of this post. I had two options 1.Power 2.Helpless.

I decided to put it as POWER because the word is powerful and bears some positivity and life in it.

There were two kind of vehicles in a non-parking area, twenty 2-wheeler and one 4-wheeler. A towing van cam and lifted all the 2-wheeler vehicles but didn't touch that car. Why? Because the 4-wheeler symbolizes power. They didn't dare to touch because they were afraid if they towed the car of a powerful person.

Actually I am a bit confused about the difference between power and money.

Both go hand and hand. If you have power then you will have money and vice versa.

So what is authority? Are power and authority two different things or synonyms? I think they are synonyms but the application is different. I know this post is full of vagueness but I can't help this.

I've one example of power without money.

Nirma' security. Those stupid gate-keepers act as if they are our boss. They might have salary of hardly 3000-4000 a month but look at the power they possess. They are backed by powerful people and yes those people in the back have a lot of money. So I wonder if these security personnels are sacked from their jobs whether they'll maintain the same attitude . Let us take simple scenario, do these people act the same outside Nirma? The answer is definitely NO.

So, I think that the power is always limited to a particular cluster. Prime Minister of India may be powerful against P.M of Bhutan but what about P.M of India against President of USA. The power reaches its limit.

Now I am getting clear about power and authority. Power comes from authority, the reach upto which one's commands will be followed.

That security personnel had an authority to ask each and every one for their I-Card and was authorized to keep them waiting outside the gate. But, they didn't know how to exercise this power.

Spiderman says : "With great power comes great responsibility." But what is that powerful person doesn't fulfill the responsibility. What if he/she become dictator?

That's the point here. The powerful people are forgetting their responsibility. They are making us to things they desire. The AMTS bus conductor will not give you ticket unless you give proper denomination though he'll have the change in his pocket. The person at student store will not take 150 rs if you are supposed to pay 130 rs though he'll have more that five 10 rs notes in his drawer.

But why these people are doing this? The answer is simple. We are allowing them to do so that's why they are doing this? But what can a STUPID COMMON MAN can do?

What can't he/she do? Slap that person in the student store in front of whole staff. Yeah this needs courage and risk taking ability. There can be many ways. Ask firmly to listen to what you are saying. BUT, there will always be fear of getting detained from the college. If you ask the bus conductor with a loud voice that conductor will stop the bus, call his colleagues and will try to bully you. And there will be a crowd of people just watching the MASALA MOVIE LIVE.

It takes a lot to rebel. This is because when you are rebelling , you are alone. Each and everyone of us wants the revenge from many person. I better use the word JUSTICE. But the justice is denied because that person is powerful and you are all alone.

What if in a bus you are with your 10 friends? That conductor will salute you and will not even think of bullying you.

But getting those 10 friends to stand by you is very difficult. This was just a case of bus-conductor. If you want to change the system , you will need a lot of people. Many will think that "it was wrong, I must do something". But that person end up doing nothing but gossiping.

And we have reasons for it also. THE GENUINE reasons. What if I get hurt? What if police get involved? What if they come up with more people outside my area? What if they try to kidnap me? What if they use their CONTACTS(POWER) to harm me or my family? What if I fail and get humiliated? What if I am detained? What if I am KILLED?

Come on. When someone tries to bully you by using his/her power, your self-esteem is damaged badly. You cannot even sleep. You cannot face yourself. You feel helpless. So why not face the situation? Why not get a good sleep by rebelling against wrong doers. Just think "at max what can happen?". Take calculated risk, but do something. For your own self.

When will we stop cursing and start acting?